Είμαστε μία νέα φουρνιά γονιών που λειτουργούμε πάντα στο “παρά πέντε”. Κι όταν λέω λειτουργούμε, δεν εννοώ τις καθημερινές μας διαδικαστικές υποχρεώσεις. Στον τομέα αυτόν τα καταφέρνουμε σχεδόν άψογα, αφού μοιάζουμε με καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, που τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ μηχανικά πάνω κάτω, προσπαθώντας να σταθούμε αντάξιοι του ρόλου μας. Η συνειδητοποίηση του πραγματικού μας ρόλου και η κάλυψη των ουσιαστικών αναγκών των παιδιών μας, όμως, καταφτάνει κυριολεκτικά στο “παρά πέντε”. Εκείνην τη μαγική στιγμή, λίγο πριν κλείσουν τα μάτια τους τα βράδια.
Είναι τότε που σε αγκαλιάζουν οι ένοχες σκέψεις για τις αγκαλιές που δεν πρόλαβες να δώσεις, για τα λόγια αγάπης που χάθηκαν σε γρήγορους αποχαιρετισμούς λίγο πριν μπει στην τάξη του, για τα χάδια που αρκέστηκαν σ’ ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη, όταν τα καλεί η δασκάλα των αγγλικών.
Δείτε περισσότερα ...
Δείτε περισσότερα ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑ