Tα ξεσπάσματα, ο θυμός, ακόμα και η οργή είναι οι πιο κοινές συναισθηματικές αντιδράσεις της παιδικής ηλικίας. Το 1/3 σχεδόν των προβλημάτων συμπεριφοράς που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ψυχολόγοι και οι παιδαγωγοί αφορά την επιθετικότητα των παιδιών ανεξάρτητα σε ποιο πλαίσιο ή με ποια μορφή εκδηλώνεται. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο θυμός, το συναίσθημα που συνδέεται άμεσα με την επιθετικότητα είναι ένα δευτερογενές συναίσθημα δηλ. κάποια άλλα συναισθήματα ενδέχεται να τον έχουν προκαλέσει. Αυτά συνήθως είναι ο φόβος, η λύπη και η απογοήτευση. Φόβος για αποτυχία, φόβος ότι δεν τον αποδέχονται όπως είναι. Φόβος ότι δεν αξίζει, φόβος ότι δεν θα τα καταφέρνει. Η αντιδραστική και επιθετική συμπεριφορά των παιδιών δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις τους με την οικογένεια, τους συνομήλικους και το σχολείο. Δημιουργεί όμως προβλήματα και στα ίδια τα παιδιά γιατί δεν τους δίνει τη δυνατότητα να μάθουν κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές οι οποίες θα αποτελέσουν αργότερα τη βάση για την ομαλή ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο.
Η παιδική επιθετικότητα είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα και πρέπει να αντιμετωπισθεί με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία γιατί διαφορετικά το επιθετικό παιδί, εάν αφεθεί αβοήθητο είναι πολύ πιθανόν ότι θα μεγαλώσει σαν προβληματικός έφηβος και θα καταλήξει ένας προβληματικός ενήλικος.
